Українська
W centrum niewielkiego wypoczynkowego miasteczka Myrhorod na Połtawszczyznie wśród licznych lokalnych pomników wyłania się charakterystyczna granitowa postać emanująca odwagą i błyskiem spojrzenia. Jest to pomnik gruzińskiego poety Dawida Guramiszwili. Ukraina, wschodząca od 1764 r. do Imperium Rosyjskiego, stała sie dla poety drugą ojczyzną. W Ukrainie poeta napisał wielki utwór całego życia Dawitiani, co w tłumaczeniu z języka gruzińskiego znaczy „Dawidowe” („Księga Dawidowa”). Jest to autobiograficzny tom poetycki mistrza gruzińskiego, uważany za perłę w skarbcu poezji świata.
Dawid Guramiszwili pochodził z rodziny książęcej. Wskutek wojen feudalnych pomiędzy narodowościami kaukaskimi trafił do niewoli, z której udało się mu zbiec do Rosji. Wstąpił do wojska rosyjskiego, gdzie służył w gruzińskim pułku husarskim. W trakcie służby wojskowej był ranny w kilku bitwach, a po jej zakończeniu w roku 1760 osiedlił się w Myrhorodzie. W Myrhorodzie spędził jesień życia, ostatnie 32 lata. We wsi Zubiwka wybudował własnym sumptem i według swego projektu młyn wodny na rzece Choroł.
W tym okresie swego życia napisał zbiór poetycki Dawitiani (1787), w którym połączył tradycję dawnej literatury gruzińskiej i wpływy folkloru ukraińskiego. Utwór oddaje dramatyczne wydarzenia z historii Gruzji i osobiste doświadczenia życiowe, jak i rozważania liryczne.
Poeta zmarł i został pochowany w Myrhorodzie. Jego rękopisy utworów znikły z przestrzeni literackiej na blisko sto lat. Mogiła została zapomniana. Zbiór poetycki, napisany w języku gruzińskim, przez blisko wiek pozostawał nieznanym. Dopiero w drugiej połowie XIX wieku, w roku 1870 został opublikowany w Tbilisi. Natomiast już w XX wieku została odnaleziona mogiła poety. Następnie w Myrhorodzie założono muzeum poety. W Polsce fragmenty jego twórczości ukazały się w Antologii poezji gruzińskiej (1961), i w antologiach Dawna poezja gruzińska (1974), oraz Poezja gruzińska (1985).
